Weekend z Brazylijczykami jak na razie jest weekendem w stylu Girl Power.
Byłyśmy, na ten przykład, tu.
Dzisiejszy dzień
25 lutego 2010
Dzisiejszy dzień upłynął mi pod znakiem aktywności fizycznej rozumianej jako zasiedlanie nowych mebli kuchennych.
Jak zwykle w takich przypadkach, wywaliłam na smietnik mnóstwo gratów.
Cóż, muszę wyznać wstydliwie, że mam naturę chomika. Mam to po mojej babci, która też przechowywała mnóstwo rzeczy, bo "mogą się przydać". Nie przydawały się raczej nigdy.
Poza tym chowam różne rzeczy w bezpieczne miejsca, żeby nie zginęły. A potem nie mogę ich znaleźć.
To tyle o moich ciemnych sekretach.
Jutro też spędzę bardzo aktywny dzień. W towarzystwie mopa oraz ścierek.
A wieczorem oczekuję brazylijskich najeźdźców.
Zamontowanie mebli
24 lutego 2010
Zamontowanie mebli oraz płyty grzewczej zajmuje kupę czasu i wymaga wielu fachowców. W szczególności zaś elektryka.
"Nasz" elektryk niestety wypiął się na nas i nie zaszczycił nas swoją obecnością, gdyż zarobienie wcale niemałej kasy w 15 minut go nie interesuje. Cóż, zainteresuje innego.
W powietrzu wisi wiosna, śnieg topnieje, ptaki śpiewają, a pan Zubilewicz już obiecał zimę od wtorku. No, ale wiadomo, że to ostatnie jej podrygi i że teraz to nam może skoczyć. Co nie?
A w piątek przyjeżdżają Brazylijczycy na piwo i na wycieczkę do Krakowa.
W moje życie
18 lutego 2010
W moje życie domowe wdarł się chaos.
Wszystkie garnki, sztućce, talerze, miksery oraz tym podobne utensylia mieszkają teraz w pokoju, w którym w normalne dni mamy biurka i komputery.
W dużym pokoju panoszy się stół z kuchni, ekspres do kawy, nowe garnki oraz płyta grzewcza.
Przedpokój zajęły kartony z meblami do kuchni.
Kuchnia jest czysta i pusta, gotowa na wizytę monterów. Ale to dopiero we wtorek.
Do gratów dołączy jeszcze pan zlewozmywak.
A jutro gdzieś wyjeżdżam, ale nie mówi mi się dokąd. Wiem jedynie, że będę pobierać nauki w jeździe na nartach.
Mam nadzieję
16 lutego 2010
Mam nadzieję, że dzisiejszy dzień już nieco wyluzował w kwestii wrażeń.
Na szczęście woda przestała kapać z sufitu - nie wiem tylko czy dzięki staraniom "fachowców" czy dlatego, że złapał mróz i na dachu nie ma wody. A lód nie potrafi kapać.
Jutro się okaże.
Udało mi się opróżnić kuchnię prawie w stu procentach - jutro można malować.
A Rafał kupił płytę. Indukcyjną.
A pan od montażu kuchni potłukł sobie rękę i przyjedzie dopiero za tydzień. Może to i lepiej (choć w pierwszym odruch oczywiście się wściekłam), będzie więcej czasu na remont.
Britka została zaszczepiona przez miłego pana weterynarza, nie omieszkała się oczywiście obrazić. On na przeprosiny chciał ją poczęstować czymś pysznym, ale ona jest prawdziwą kobietą i nie da się tak łatwo przekupić. Jak foch to foch.
Rozwiązanie
16 lutego 2010
Rozwiązanie panów z administracji - "To my zrzucimy śnieg z dachu".
No, genialne!
Szkoda, że tak późno.
Panowie z administracji
16 lutego 2010
Panowie z administracji mają nas w przysłowiowej dupie i jak na razie mają godzinę spóźnienia.
Przyszła odwilż, więc woda postanowiła zaatakować ścianę.
Co waćpan robisz?
16 lutego 2010
"— Co waćpan robisz? — Ryby sobie łowię.
— Ależ, mospanie, mnie kapie po głowie!"
Tak m i się słowa poety przypomniały, kiedy około pierwszej w nocy usłyszałam pierwsze, nieśmiałe chlup.
Deszcz mi w domu pada, k***a mać! Z sufitu! W sypialni!
Co się dziwić, skoro ani razu nie zrzucono śniegu z dachu, a z mojego okna zwisają metrowe sople.
Czekam na "fachowców" z administracji.
Lepiej niech mi za skórę nie zalezą, bo nie ręczę za siebie. Spałam 4 godziny, a w tej chwili powinnam przygotować kuchnię do montażu mebli.
Zaczęłam urlop
15 lutego 2010
Zaczęłam urlop. Strasznie jestem zmęczona - psychicznie.
Czeka mnie remont kuchni.
Dam radę.
Wczoraj zakopałam się
14 lutego 2010
Wczoraj zakopałam się w śniegu na jednym z osiedli. Nie, nie samochodem. Nogami.
Po prostu nikt nie odśnieżał tam alejek od początku zimy, a że w ciągu ostatnich dni nieźle sypnęło, trzeba przemieszczać się "na pamięć". W pewnym momencie poczułam się trochę zagubiona i nie zaskoczyłby mnie niedźwiedź przechadzający się nieopodal lub też inne wycie wilków.
Na szczęście akurat wtedy zadzwonił do mnie Kasztanu i od razu zrobiło mi się lepiej.
Udało mi się
14 lutego 2010
Udało mi się wczoraj opracować nową dyscyplinę sportową i osiągnąć w niej mistrzostwo świata. Wydaje mi się, że każdy może tę dyscyplinę uprawiać, jeżeli spełnionych zostanie kilka warunków.
Do uprawiania opisywanej dyscypliny potrzeba:
- tafli gładkiego lodu przykrytego śniegiem (dla niepoznaki)
- szarej godziny (ok. 17.00 najlepiej, choć z każdym dniem czas uprawiania dyscypliny należy przesunąć na kilka minut później)
- dużej ilości obserwatorów (dla podniesienia poziomu adrenaliny oraz ogólnego obciachu)
Dyscyplina polega na próbie przemieszczenia się z punktu A do punktu B po wyżej wymienionej tafli. W momencie kiedy widzimy, że obserwuje nas spora liczba przechodniów należy wykonać jakąkolwiek spektakularną figurę wziętą żywcem z łyżwiarstwa figurowego i po wykonaniu tejże wykończyć ją tzw. telemarkiem (zaczerpniętym ze skoków narciarskich).
Po wszystkim oceniamy jak bardzo oblaliśmy się zimnym potem wyobrażając sobie wybite zęby lub połamane kończyny i czekamy na oceny obserwujących.
Podpórki kolankiem oraz dłońmi się nie liczą i prowadzą do dyskwalifikacji zawodnika.
Przewidziana jest wersja ekstremalna dyscypliny dla kobiet wyposażonych w wysokie obcasy. Dla chętnych mężczyzn zresztą też. Nie dyskryminujemy.
Tajemnicza zupa
14 lutego 2010
Tajemnicza zupa pieczarkowa popełniona przez Martkę. Wszyscy, którzy ją jedli twierdzą, że była pyszna.
Wczoraj wieczorem
13 lutego 2010
Wczoraj wieczorem byłam zmęczona jak koń po westernie. Dziś jakiejś szczególnej zmiany nie odczuwam. A życie stawia przede mną ważne i pracochłonne zadania. Które to zadania przekładam na jutro, bo dziś muszę po prostu odpocząć.
Dziś jestem jak Scarlett O'Hara - o wszystkim zamierzam pomyśleć jutro. Tymczasem popołudniu dziś jeszcze obleję początek ferii piwem. I obłożę pizzą.
A na obrazku mój własnoręcznie zrobiony obiad - makaron z pomidorami i szynką. W sam raz dla kucharki prawie nieprzytomnej ze zmęczenia. Wszystko gotuje się samo. I samo się zjada.
Właściwie udało się
Właściwie udało się nam doczołgać do ferii zimowych. Nie oznacza to jednak, że mieliśmy w tym tygodniu mniej pracy - na zdjęciu Agul przygotowuje PITy do wysyłki, Gretek i ja szykowałyśmy się do dzisiejszej wyprawy do Wrocławia, a lektorzy nauczali.
We Wrocławiu było bardzo fajnie, dużo mówiono, uśmiechano się do nas i jeszcze dano nam jeść w restauracji na Rynku. Czyli wszystko fantastycznie.
Poza tym wszystko w najlepszym porządku - śluby, rozwody, ciąże i pracowe podkochiwanie się w Kasztanie. Jedna nasza koleżanka bardzo Kasztana polubiła i za nim "zawala". Mamy ubaw. My, bo Kasztanu nie za bardzo.
Dziś siedzę i bredzę, bo zmęczona jestem jak koń po westernie. Ferie zapowiadają mi się pełne wrażeń. O których na bieżąco będę pisać.
Zima wciąż trwa i panoszy się jakby u siebie była.
A kysz!
O raaaaaaaaaaaaaaany
8 lutego 2010
O raaaaaaaaaany.
Ale mi się strasznie, strasznie nie chce już obcować z zimą.
Poproszę o krajobraz w kolorze zieleni.
Szkoda, że nie da się tego białego skasować jak w Farmvillu.
Po wczorajszych próbach
7 lutego 2010
Po wczorajszych próbach zrobienia przedremontowych zakupów poczułam się nieco słabo.
Czy tylko ja jestem taka wybredna i niewiele ze sprzętów dostępnych w sklepach spełnia moje wymagania?
Czy tylko najdroższe muszą mi się podobać?
Za dwa tygodnie będzie już po wszystkim.
Dopadło mnie
5 lutego 2010
Dopadło mnie jakieś wielkie zmęczenie - znak, że zbliża się wiosna, bo ja zmęczenie wiosenne przeżywam wcześniej niż reszta populacji. Prezentuję więc różne wymyślne sposoby ziewania i ogólnie rzecz biorąc męczę się.
Poza tym wczoraj w pracy był konkurs na nucenie piosenek z czołówek popularnych (niegdyś) dobranocek. Pamieć mamy niezłą. Najlepsi byliśmy w śpiewaniu "cicicicipidejl".
Oraz stworzyliśmy swój własny Top 10 youtubowych obciachowych teledysków. Tak się chichrałam, że aż zrobiło mi się niedobrze.
Podsumowując: wszystko u nas w porządeczku.
Zima trzyma i nie odpuszcza, ale świeci słońce, więc nie jest aż tak źle. Chociaż powtórzę głośno i wyraźnie: zima mnie już znudziła.
Wczoraj jęczałam
3 lutego 2010
Wczoraj jęczałam, że mnie zima znudziła i chyba ta biała cholera to usłyszała, bo postanowiła zrobić mi na złość i dorzuca hurtowe ilości śniegu.
Jakże mnie to cieszy...
W całej tej zimie najbardziej męczące dla pieszego jest to (czyli między innymi dla mnie), że nie wie którędy chodzić. W moim mieście powinny pojawić się tabliczki z napisami: "Tu jeszcze tydzień temu była alejka." albo "W tym miejscu przebiegał kiedyś chodnik. Cześć jego pamięci." Ponieważ takich oznaczeń brak, trzeba brnąć w śniegu niemal po kolana i uważać na lód zalegający pod spodem. Bo można znienacka wziąć udział w programie "Tyszanie tańczą na lodzie."
Na zdjęciu moje miasto, jeszcze z widocznymi chodnikami. Ech, to były czasy...
W pracy bardzo cicho
2 lutego 2010
W pracy bardzo cicho.
Martka założyła się z Kasztanem, że do końca tygodnia nie będzie w budynku, w którym pracujemy rozmawiać na tematy prywatne.
Martka jest wielbicielką rozmów i konwersacji wszelakich, więc męczy się okrutnie. Podarowałam jej notes, w którym pisze wszystkim zdziwionym jej milczeniem, że to sprawa honoru.
No i pięćdziesięciu złotych, o które się założyli.
Ech, napawamy się ciszą.
To jest danie
1 lutego 2010
To jest danie, które zawsze zamawiamy w naszej ulubionej knajpie z jedzeniem. Nazywa się to Shoaremka drobiowa z frytkami. A występuje w dziale - Dania dla dzieci.
I zawsze jak to wsuwamy to zastanawiamy sie jakie dziecko by to zjadło, skoro my ledwo dajemy radę.
Sobota obfitowała
1 lutego 2010
Sobota obfitowała w wydarzenia.
Najpierw byliśmy w pracy.
W pracy Gretek z moją niewielką pomocą w wielkiej tajemnicy przed Martką (grzecznie wyprosiłam ją z pokoju, bo nie chciała wyjść) zapakowała prezenty urodzinowe.
Każdy prezent zapakowaliśmy osobno, bo wpadliśmy na pomysł, żeby wręczenie rozpocząć od najmniej fajowego. Martka ma oczy w mokrym miejscu, więc byliśmy na 100% pewni, że się wzruszy i popłacze. Zakłady szły tylko o to przy którym prezencie. Nie powiem, że nas nie zakoczyła - pękła dopiero przy ostatnim - największym.
Po zapakowaniu prezentów robiłyśmy z Gretkiem za trenerów. Było bardzo wesoło i z pierwszych doniesień wiem, że uczestnicy są zadowoleni.
No, a potem tośmy już poszli do naszej ulubionej knajpy z jedzeniem, której już chyba tam nie będzie, bo została sprzedana.
Oto Martka już po wręczeniu prezentów - zaniemówiła na całe 15 minut. Napawaliśmy się ciszą....
A tu Martka w koronie z kabla od DVD pięknie owiniętego wstążeczką. Prze ze mnie.
Jedliśmy i piliśmy.
I oddawaliśmy się wprawkom w sztuce fotografowania.
A Martka dostała od nas mały odtwarzacz DVD i cztery filmy. I rzeczony kabel.
DVD działa, a Martka ogląda prezenty.
Subskrybuj:
Posty (Atom)